W ciszy i spokoju, nie wadząc nikomu, w całkowitym cieniu kampanii wyborczej i jedynych w swoim rodzaju gaf polskiego, jakby nie było, prezydenta-elekta, przemknął gdzieś tegoroczny Wimbledon. Ponieważ zacny pan Michal Zeleśkiewicz raczył był poświęcić zdań parę rywalizacji pań to ja tylko słówko o panach. W ramach, a jakże, coraz modniejszych parytetów. Na co zwracam szczególną uwagę wszelkich desygnowanych tutaj, już czy za niedługo, obserwatorów, których zadaniem będzie stopniowa, bo co nagle to po diable przecież, resocjalizacja osobników mojego pokroju.
Od początku. Nie było śrubowania rekordu, bo nie wygrał Federer. Szwajcar ma, nomen omen, nadal na koncie tylko() 16 zwycięstw w wielkim szlemie. Natomiast Nadal powiększył liczbę swoich trofeów do ośmiu. Tym samym znalazł się na eksponowanym miejscu, szóstym w historii. Dołączył do takich gwiazd kortu jak Agassi, Connors, Lendl czy Rosewall. Jest już przed Mc Enroe, Newcombem i Wilanderem. Przed nim nowe wyzwania.
Muszę przyznać, że jestem na rozdrożu. Bo doceniam to, że ktoś jest najlepszy na świecie i to w dyscyplinie, którą uprawia niezmierzona rzesza ludzi. A jednocześnie brakuje mi tenisa z czasów Wojciecha Fibaka. Tenisa, gdzie finezja odgrywała znacznie poważniejszą rolę. Gdzie maszynki do wygrywania, jak teraz Nadal, były utrącane przez graczy potrafiących utrzymać w ryzach potężną siłę i regularność rywala. Gdzie my tera spotkamy na korcie takiego Mc Enroe? A już w jakimś finale? Nie ma mowy. Łza się w oku kręci.
Dlatego też bez większego żalu pożegnałem tegoroczny Wimbledon. Również ten żeński, bo tam od kilku lat największe sukcesy święcą babochłopy. Jeśli ktoś mógłby w tym roku nawiązać walkę z Nadalem to tylko Serena Williams. Ale o tym się już nie przekonamy. Wimbledon 2010 odszedł do historii.
Koło tenisowej historii kręci się dalej.
