Wyjątkowo smutny był ten dzisiejszy dzień. Z punktu widzenia polskiego kibica sportowego, rzecz jasna, bo w innych obszarach to, jak dla mnie, niekoniecznie.
Polski kibic sportowy nie jest specjalnie rozpieszczany przez rodaków uprawiających sport zawodowo. Mamy kilkoro, może kilkanaścioro, a niech stracę, czterdzieścioro sportowców, z których możemy być dumni i dużą masę, z której niekoniecznie. W znakomitej większości przypadków, bo od wielkiego dzwonu, tak jak ślepej kurze, tez im się czasem coś trafia.
Agnieszka Radwańska, Jerzy Janowicz i Rafał Majka należą niewątpliwie do tej pierwszej grupy. Jeśli tak się zdarzy, że ta trójka występuje w jednym dniu, to można być niemal pewnym, że ten dzień będzie dla polskiego kibica dniem szczęśliwym i pełnym jeśli nie trzech to dwóch, a już na pewno jednego, sukcesu.
Dzisiejsze popołudnie wyleczyło dokumentnie z takich przesądów. Okazuje się, że nawet taki eksportowy zestaw jak Radwańska-Majka-Janowicz nie musi niczego gwarantować. I to w sytuacji, kiedy przynajmniej do dwójki z tej trójki nie można mieć większych pretensji. Oglądałem dwa pierwsze sety w wykonaniu Janowicza. Grał dobrze. Oglądałem dzisiejszą jazdę Majki. Nie jechał źle. Jechał od początku pechowo, a najgroźniejsi rywale byli, a raczej są, zwyczajnie mocniejsi pod dużą górę.
Agnieszka natomiast mocno zawiodła. Nie pierwszy raz, kiedy otwiera się przed nią szansa na duży sukces. Szansa z tytułu wczesnego odpadnięcia tych, z którymi prawie zawsze przegrywa. Problem jest i nie ma go co chować pod dywan.
Liczyłem, jak mi się wydawało zasadnie, na trzy sukcesy, a dostaliśmy, my Polacy, trzy razy manto. Cóż. Zdarza się. Nawet najlepszym. Przy czym, ze względu na porażkę całego „zestawu wzorcowego”, wydarzenie jest historyczne. Polski sport ma od dziś swój, jakże różny w wymowie od amerykańskiego, „czarny piątek”.
